Seyyahamca

Nepal’e gidenler bilir, turizm acentaları değişik ve çekici turlar düzenlerler. Bunlardan bir tanesi de Everest Tepesine uçakla yapılan turdur. Bu seyahatte sabahın en erken saatinde havaalanından bindiğiniz uçakla, 100 dolar karşılığında, Everest Tepesinin etrafında uçarsınız ve bol bol yakından fotoğrafını çekme şansınız olur. Benim gibi amatör bir fotoğrafçının hayalini süsleyen, Everest Tepesinin fotoğrafını çekebilme zevki, hemen 100’er doları gözden çıkarmayı ve bu tura katılmamızı sağladı.
Ertesi gün, sabah 4’te, o kadar yorgun olmamıza rağmen uyanıp havaalanına geldik. Önce anons yapıldı. Hava şartları uygun olmadığı için, uçağımız rötar yapmıştı. Haydi bekledik, birkaç saat daha geçti. Bir anons daha yapıldı. Bu sefer de, sis tabakasının dağılmasını bekleyeceğiz denildi. En sonunda yapılan anons ile uçuşumuzun iptal edildiği duyuruldu.
Paralarımızı geri ödediler sağolsunlar, ama Everest’i yakından göremediğimize mi yanalım? Sabahın köründe uykusuz kalıp havaalanına geldiğimize mi?

2.11.2002

Bombay’den, Delhi’ye bizi götüren uçak, daha sonra Paris’e devam edecekti. Biz Delhi’de uçaktan indik. Bavullarımızı almaya geldik, ama bavullarımız yanlışlıkla, Paris’e doğru uçmaya devam ediyorlardı.
Çaresiz, kayıp bagaj bölümüne kayıt yaptırarak oradan ayrıldık. Onlar bize otele mesaj bırakarak haber vereceklerdi geldiğinde bavullar!
Ertesi gün öğleye doğru, telefon açtılar, bavulunuzu gelip alın dediler. Normalde havayolu şirketleri bu tip bir hatada, kendileri adrese teslim ederler , oysa burası Hindistan’ Burada sistem farklıymış meğerse.
Neyse, atladık taksiye ve geldik havaalanına. Elimizdeki bagaj kağıdını görevlilere gösterdim, eşime beni bekle burada diyerek, havaalanında bekleme salonunda bırakmayı akıl ederek, görevli biri ile beraber içeri girdim gümrük kısmına.
Bavulların olduğu kısma girene kadar, üç beş görevlinin damgalaması için kapılarda bekletildim. Bıyıklı, göbekli polisler, eski filmlerdeki gardiyanları çağrıştırıyorlardı. Bir saate yakın siren imzalamalrdan sonra bavul bölümüne geldim. Orada bir memur yanıma gelip, yardım isteyip istemediğimi sordu. İçimden bir ses, işin sonuna geldin ne gerek var adama para yedirmenin derken, diğer ses, burası Hindistan, baksana bir saatte ancak buraya gelebildin, kimbilir kaç saat sürer buradan çıkışın, hallettir işini memura ver üç beş kuruş!…İkinci sesi dinlemekle en iyi işi yapmıştım. Adama verdiğim 20 dolar para sayesinde, 1 saat içinde!!!!! bavuluma ulaşmıştım!
Benden başka sırada onlarca kişi bekliyordu ve sanırım onlar gğn boyu orada kaldılar!
Bavulumu uçakta unutan ben olmadığım halde, hem günümü kaybetmiş, hem de taksi, rüşvet derken gereksiz o kadar parayı, zorla ödemek zorunda kalmıştım…..
Burası Hindistan!

2.11.2002

Hindistan’a gidenlerin, temizlik konusunu bir kenara bırakmalarında fayda var… Bombay’da, arkadaşım, Delhi’ye giderken otel rezervasyonu konusunda yardımcı olacağını söyledi. Seyahat acentasını arayıp bize, GÜZEL bir otel ayarlamasını söyledi. Otelin detaylarını alıp, uçağa atlayarak, Delhi’nin yolunu tuttuk.
Havaalanından taksiye binip, otelimizin bulunduğu, ESKİ DELHİ bölümüne geldik. Eski Delhi, adı üzerinde, meğerse çok eski bölümüyöüş kentin ve altyapısı ve standartları normalin altında olan bir bölgeymiş..
Otele geldiğimizde, dış görünüşü insanı aldatabilir, belki içi mükemmeldir diye hayal ederek kendimizi avuturken, odaya bir çıktık ki ne çıkalım. odada bir klima bile yok. Yatak çarşafı büyük ihtimalle bir haftalık değişmemiş, ve yıkanmamış. Hava 42 derece sıcak ve klimasız bir oda.
İnsanın bilmediği bir yere akşamüstü varması kadar kötü birşey olamaz. Çaresiz geceyi o odada geçirmek zorundaydık, ertesi sabah bir çaresine bakacaktım bu olayın, ama düşünsenize, eşim yanımda ve biz böyle mükemmel bir yerde, mükemmel bir tatil geçirmekteyiz.
Yatak çarşafını uyumak için açan eşim, pisliği görünce, sinir krizi de geçirincee, gecenin en güzel bölümü başlamıştı. Neyse öyle böyle bir şekilde sızdık ve uyumaya çalıştık. Gece defalarca uyandığımı hatırlıyorum. 40 derece sıcaklıkta , yani hamamda nasıl yatılırsa öyle yatıyorsunuz düşünsenize……
Neyse, ertesi sabah çok şükür o mükemmel otelden kurtulduk… Otel konusunda Hindistan’da dikkatli olun. Seyahat acentaları bile bu şekilde yanlışlıklar yapabiliyor kolaylıkla….

2.11.2002

Delhi’den Agra’ya trenle gidecektik. Sabah, istasyona geldiğimizde, gördüğümüz manzara içler acısıydı.
İnsanlar, aktarma yapacakları trenleri beklerken, beton üzerine, sereserpe yatmışlardı. Trenimize doğru yürümeye çalışırken, bir taraftan bavullarımızın yerde yatan insanlara çarpmamasına çalışırken, diğer taraftan kalabalığı nasıl yaracağımızın hesaplarını yapmak zorundaydık.
Anlatılması imkansız bir sahneydi bu!

2.11.2002

Delhi’den bindiğimiz trenle, birkaç saat sonra, Agra İstasyonu’na varmıştık. Eşyalarımızı alıp istasyon kapısına geldiğimiz anda, onlarca taksi ve RİKŞA (motorsikletten bozma taşima aracı) şoförleri üzerimize çullandılar..
Birisi çantaya yapışmış, diğeri elimi tutuyor, ötekisi aradan diğer kolumu yakalamaya çalışıyor…
Olayı bilen tecrübeli turistler, şoförlere bağırarak yanlarından uzaklaştırdılar…Tecrübesiz biz ise, nazikçe, lütfen! Bir dakika! diyerek dert anlatmaya çalışıyorduk.
Sonunda birine, Taj Mahal’a ne kadara götüreceğini sordum. Akşama kadar gezdirme, gittiğimiz heryerde bizi bekleme, akşam da istasyona kadar getirmeye, sadece ve sadece 2.5 dolara anlaştık. Düşünsenize ne kadar ucuz!
Gerçekten de, anlaştığımız gibi, Rikşa şoförümüz bizi heryerde bekleyerek, istasyona kadar getirip, yolcu etti.

2.11.2002 

Malezya’da çok hoşumuza giden bir Cami’de namaz kılmak gelmişti içimizden…Hemen abdest alıp, içeri dalmıştık. Cemaat dağılmıştı , fakat 5-10 kadar kişi bizim gibi geç kalmıştı. Haydi cemaat yapıp, hep birlikte kılalım dedik.
– Nereden geliyorsunuz? dediler.
– Türkiye’den, Türküz dedik.
– O zaman, imam sizden biri olmalı dediler..
– Ne alaka? Neden biz? Neden siz değil? Farkımız ne?
– Namazı siz kıldırmalısınız, çünkü SİZ OSMANLI TORUNLARISINIZ!!!!
dediler.. Haydi buyurun bakalım!

Atalarımızı galiba çok kötü tanıtıyorlar birileri bizlere…………

2.11.2002

Kore’de bindiğimiz takside şoför nereli olduğumuzu sordu. Türküz dedik. Başladı sorular sormaya..
– Sizin araba sanayiniz var mı?
– Ekonominiz bizden düşük değil mi?
– Sizde bu var mı? Şu var mı? Kore’de hepsi var, biz sizden daha moderniz, daha ileriyiz …
Olay gittikçe fanatik milliyetçiliğe doğru giderken, Kore Savaşında onlar için en çok asker gönderen ülkelerden birinin Türkiye olduğunu hatırlıyor musun? diye sorunca, o anda kendine gelen şoför:
– Haklısınız ya! Siz olmasaydınız biz bugünlere gelemezdik..Siz, çok büyük bir milletsiniz, şöyle ulusunuz, böyle delikanlısınız diye methiyeler dökmeye başladı…

2.11.2002

 Nepal’de katıldığımız SAFARİ Turu sırasında, rahat dolaşmak amacıyla şort ve sandalet ayakkabı giymiştim. Hafif çiseleyen yağmur altında, sabahın ilk ışıklarıyla başladığımız orman keşif yürüyüşü sırasında, ayak parmağımın arasında iğne batmışçasına bir sancı hissetmiştim. Bir müddet bu şekilde yürümeye çalıştım ama durum gittikçe kötüleşmeye başlayınca, grup liderine olayı anlattım, galiba ayağıma birşey batmıştı.
Ayak parmağımı şöyle biraz aralayınca arada simsiyah bir sülüğün arada yerleşip, kanımı emdiğini görünce, hem biraz şaşırmış , açıkcası biraz da ürkmüştüm.. Sülük kanı seven bir hayvan..bunu biliyorum zaten ama kanı emilen ben olunca olay biraz farklı tabii ki….
Grup lideri sülüğü tutup etimden kopartmaya çalışırken dudaklarını, hayvan lastik gibi uzamıştı. ilginç bir sahneydi, neyse olayı çözüp yolumuza devam etmiştik.

2.11.2002

Singapur’a ilk gittiğimde canım ciklet çiğnemek istediğinde, doğal olarak markete gidip, kasa önünde olmasını umduğum ciklet paketlerini ararken, maalesef hayal kırıklığı ile karşılaştım. Ciklet yoktu..Sağa baktım, sola baktım…Başka marketlere de baktım…yok…yok….
Daha sonra öğrendim ki, Singapur’da ciklet satışı yasakmış. Ülke içinde temizliği bozduğu düşünülerek yasaklanan sakızı maalesef çiğneme şansım olmadı….
Döner dönmez ilk işim markete gidip birkaç paket sakız almak olmuştu.

2.11.2002